Επιλεγμένα αποσπάματα ουσίας, από το ομότιτλο βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια.
-Γιατί αν δεν περιμένεις τίποτα και δε ζητάς τίποτα, δεν θα σ΄εξαπατήσουν, κι ούτε θ΄απογοητευτείς ποτέ. Μόνον όταν η αγάπη είναι απαιτητική φέρνει μαζί της πόνο.
-Είναι αστείο, αλλά κανένας δε διστάζει ν΄αγγίξει ένα μωρό, ή να χαϊδέψει και ν΄αγκαλιάσει ένα ξένο σκυλί. κι όμως εγώ κάθομαι εδώ πέρα καμιά φορά και πεθαίνω θέλοντας κάποιος να μ΄αγγίξει, και κανένας δεν το κάνει.
- Είναι δυνατό για μένα – και όχι παράλογο- ν΄αγαπώ τον καθένα με την ίδια ένταση και πάλι να έχω όλη την ενέργεια της αγάπης μέσα μου, όπως την είχα πριν.
-Μόρφωση θα ΄πρεπε να είναι η διαδικασία του να βοηθάμε τον καθένα ν΄ανακαλύψει τη μοναδικότητά του, να του διδάξουμε πώς ν’ αναπτύσσει αυτή τη μοναδικότητα, κι ύστερα να του δείξουμε πώς να τη μοιραζόμαστε, επειδή αυτός είναι ο μόνος λόγος για να έχουμε κάτι.
-…προσωπικότητα είναι το άθροισμα όλων των εμπειριών που έχουμε γνωρίσει από τη στιγμή της σύλληψής μας ως αυτό το σημείο της ζωής μας, παράλληλα με την κληρονομικότητα.
-Εξακολουθεί να έχει τον εαυτό της ! Αυτό είναι όλο κι όλο που μετρά.
-Οι ετικέτες είναι φαινόμενα αποστασιοποιητικά. Μας σπρώχνουν μακριά τον ένα από τον άλλο.
-Πρέπει να πούμε, “Ποιο είναι αυτό το καινούργιο παιδί που εκπαιδεύουμε και ποιες είναι οι ανάγκες του; ” Γιατί πώς αλλιώς θα μπορέσει να επιβιώσει αύριο;
-Μετά νομίζω ότι ένα αξιαγάπητο άτομο είναι κάποιο πολύ αυθόρμητο άτομο.
-Σταθερά απομακρυνόμαστε από τους εαυτούς μας και από τους άλλους.
-Δεν πρέπει να φοβόμαστε ν΄αγγίξουμε τον άλλο , να δείχνουμε τη συγκίνησή μας.
-Οι υπαρξιστές λένε ότι όλοι νομίζουμε πως είμαστε αόρατοι κι ότι καμιά φορά πρέπει ν΄αυτοκτονούμε για να επικυρώνουμε το γεγονός ότι κάποτε ζήσαμε.
-Και το παρελθόν δεν είναι πια αληθινό, πραγματικό. Έχει μια αξία επειδή σας έφτιαξε αυτό που είσαστε τώρα, αλλ΄αυτή είναι όλη κι όλη η αξία που έχει.
-…οι καθηγητές πάντα αντάμειβαν την τελειότητα.
-“Ξέρετε, ίσως αυτή να είναι όλη η διαδικασία του γίγνεσθαι, ίσως φτάνουμε στο σημείο , πότε πότε ν΄αποξεραινόμαστε, και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη υγρασία για να ξαναρχίσουμε.”
-…το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος,- είναι η απάθεια.
-Ο Χέρμπερτ Όττο λέει,”Αλλαγή κι ωρίμανση πραγματοποιούνται όταν κάποιος διακινδυνεύει και τολμά ν΄αναμιχθεί και να παρακολουθήσει τον τρόπο που βιώνει την ίδια τη ζωή του.”
-Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να νιώσει ότι κάτι πετυχαίνει.
-Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις της κοινωνίας, και πάντα να κάνεις το δικό σου. Φτάνει να ξέρεις το πού το πότε και το πώς.
-Το αν αυτός ο δρόμος έχει καρδιά, είναι το μοναδικό ερώτημα. Αν έχει, τότε ο δρόμος είναι καλός. Αν δεν έχει, είναι άχρηστος.
-Το σχολείο δεν έχει κάγκελα φυλακής, ή κλειδωμένες πόρτες, σαν άσυλο φρενοβλαβών, αλλά ο μαθητής δεν είναι περισσότερο ελεύθερος να το εγκαταλείψει, απ΄όσο ένας κρατούμενος τη φυλακή του.
- Θα ήθελα η κοπέλα μου να μ΄αγαπούσε περισσότερο και να με χρειαζόταν λιγότερο.
-Στο βιβλίο του Άγριες Φοινικιές,ο Οθίλιαμ Φώκνερ γράφει, “Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και στο τίποτα, θα διάλεγα τον πόνο“. Αυτό κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
-Έχουμε ανάγκη τους άλλους για ν΄αγαπήσουμε και χρειαζόμαστε τους άλλους για ν΄αγαπηθούμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως χωρίς αυτό κι εμείς το ίδιο , όπως τα βρέφη που μένουν μόνα , θα πάψουμε να ωριμάζουμε, θα πάψουμε ν΄αναπτυσσόμαστε, και θα διαλέξουμε την τρέλα ή το θάνατο.
-Η αγάπη έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά της.
-Αν κλείσεις την αγκαλιά σου γύρω από την αγάπη θ΄ανακαλύψεις ότι σου έμεινε ν΄ αγκαλιάζεις μόνο τον εαυτό σου.
-…η αγάπη και ο εαυτός μας είναι ένα και η ανακάλυψη ενός από τα δυο αποτελεί υλοποίηση και των δυο.
-Αν περιμένει κανένας ν΄αγαπήσει μόνο όταν θα΄ναι σίγουρος ότι θα δεχτεί ίση αγάπη σαν αντάλλαγμα, θα περιμένει για πάντα.